مقایسه تطبیقی رویکرد لی استراسبرگ، استلا آدلر و سنفورد مایسنر در روند تمرینات عملی هدایت بازیگر از درون به بیرون و از بیرون به درون

خلق شخصیت نمایش در یک تعامل دو سویه بین بازیگر و کارگردان، و ارائه ی آن شخصیت به نحوی باورپذیر به مخاطب به مفهوم هدایت بازیگر است و به دو شیوه ی مرسوم صورت می گیرد. نخست از درون به بیرون و دوم از بیرون به درون. زندگی درونی و بیرونی یک شخصیت با تناقضات و تضادهای فطری اش، نقطه ی کانونی و مورد توجه اکثر کارگردانان و مربیان بازیگری بوده و برای هر کدام، وسیله ای که بیان کننده ی این تناقضات و تضادها باشد، بازیگر آموزش دیده می باشد. تمامی تئوری های مربوط به آموزش بازیگر در صد سال گذشته ملهم از نظریات استانیسلاوسکی ست که به سیستم شهرت دارد. زمانی-که «سیستم» وارد آمریکا شد به واسطه ی تاثیری که لی استراسبرگ، استلا آدلر و سنفورد مایسنر از استانیسلاوسکی پذیرفتند، به یک نحله ی جدید برای آموزش بازیگر تبدیل شد. بر این اساس «متداکتینگ» با اقتباس این سه نظریه پرداز از سیستم مصطلح شد. دهه های 1950 و 1960، این نظریه پردازان ادعا کردند که وامدار اصلی سیستم استانیسلاوسکی اند، و هر یک وجوه مختلف کار استانیسلاوسکی را به منظور نشان دادن رویکرد خود مورد استفاده قرار دادند. این پژوهش از طریق مقایسه ای تطبیقی، وجوه اشتراک، افتراق و موارد تاکید این سه نظریه پرداز را در روند تمرینات عملی هدایت بازیگر از درون به بیرون و از بیرون به درون مشخص می کند. یافته ها نشان می دهد، وجوه اشتراک این سه نظریه پرداز را می توان در مولفه هایی هم چون کنش توجیه پذیر، شرایط مفروض نمایش نامه، تاکید بر باورپذیر بودن رفتار بازیگر و بداهه پردازی در محرک و پاسخ جستجو کرد. از مهمترین وجوه افتراق این سه نظریه پرداز نیز می توان به مبحث اصالت بازیگر و اصالت نقش اشاره کرد.