هندسه فضا در تئاتر باوهاوس(با تاکید بر نمایش باله سه گانه اثر اسکار اشلمر)

یکی از مسائل چالش برانگیز درحوزه طراحی صحنه موضوع فضا است. درقرن بیستم تئاتر باوهاوس با نگاهی نو به مساله فضا و ساختار اجرا تعاریف تازه ای را ارائه می دهد. اسکار اشلمر از پیشروان این مکتب است که با طرح نظریه و اجرای شاخص خود در نمایش «باله سه گانه» فضایی را پیش رو قرار می دهد که در ابعاد مختلف قابل پژوهش است. به نظر می رسد شناسایی «هندسه فضا» در این اجرا می تواند الهام بخش اجراهای نوین باشد. از این رو با بررسی سه حوزه در «باله سه گانه» ، به شکل مواجهه اشلمر با فضا خواهیم پرداخت. اولین بعد شناسایی فضا برای اشلمر بدن انسان است که به عنوان مدیومی جدید برای شناسایی ذات اصلی همه اشکال به شمار می رود. بدن به مثابه شکل والد که هر شکل و فرم در جهان خارج، از او زاده می شود قابل تجزیه به اشکال و احجام مختلف است. همچنین در میان بدن و دنیای پیرامون فضایی نامرئی وجود دارد که انسان به آن متصل است و او را احاطه کرده است. دومین بعد شناخت فضا «حرکت بدن » و یا اشکال است که تصویر این فضای نامرئی را تا حدودی مرئی می کند. حرکت حول محور های مختلف هویت احجام را مشخص می کند و بر اهمیت ارتباط انسان با پیرامونش تاکید می کند. در نمایش «باله سه گانه» با توجه به تنوع حرکتی وجوه مختلفی از خطوط ارتباطی اجراگر را با محیطش نشان می دهد. «صحنه و نور» سومین وجه از هندسه فضایی است که با تغییرات ساده علاوه بر تنوع بصری با اجرا و مفاهیم بنیادین آن همسو است. طراحی صحنه جزیی آمیخته با سایر ابعاد اجرا است و به طور ماهرانه ای راوی پیام اجرا است. با تمرکز بر موارد ذکر شده می توان ابعاد هندسی نمایش را مورد بررسی قرار داد.