بررسی اثرات ضد باکتریایی مشتقات جدید تیازول، تیازولیدین، ایمیدازول، تتراهیدروپیریمیدین، اکسازولیدین و تیازپین برعلیه انتروکوکوس فکالیس

مقاوم شدن انتروکوکوس فکالیس در برابر طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها، به یکی از نگرانی های اصلی بخش بهداشت و درمان در اکثر جوامع مبدل شده است و سبب شده است تا بسیاری از محققین شناسایی و استفاده از ترکیبات ضد باکتریایی جدید بر علیه انتروکوکوس فکالیس را به عنوان یکی از مهمترین راه کارهای کنترل این پاتوژن مطرح کنند. در این تحقیق به بررسی اثرات ضد باکتریایی 30 مشتق جدید از خانواده های تیازول، تیازولیدین، ایمیدازول، تتراهیدروپیریمیدین، اکسازولیدین و تیازپین بر این باکتری پرداخته ایم.
پس از تهیه مشتقات به صورت محلول در DMSO، جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی این ترکیبات از روش انتشار در دیسک جهت اندازه گیری قطر هاله مهار رشد، از روش براث میکرو دایلوشن جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و همچنین از روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) در مقایسه با آنتی بیوتیک های جنتامایسین و پنی سیلین استفاده گردید.
پس از تهیه مشتقات به صورت محلول در DMSO، جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی این ترکیبات از روش انتشار در دیسک جهت اندازه گیری قطر هاله مهار رشد، از روش براث میکرو دایلوشن جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و همچنین از روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) در مقایسه با آنتی بیوتیک های جنتامایسین و پنی سیلین استفاده گردید.
در این مطالعه اثر ضد باکتریایی مشتق جدید ایمیدازول بر روی سویه استاندارد انتروکوکوس فکالیس نشان داده شد و بررسی اثر این مشتق روی سویه های مقاوم این پاتوژن، گام بعدی برای شناسایی بیشتر این ترکیب می باشد.