ملاحظات دفاعی- امنیتی آمایش سرزمین در کشور(مطالعه موردی جنوب شرق کشور)

آمایش سرزمین تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت های انسان در سرزمین به منظور بهربرداری درخور و پایدار است که از جمیع امکانات انسان و فضا در جهت بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع در طول زمان استفاده می کند. موقعیت ژئوپلتیکی، ترکیب قومی و وضعیت جنوب شرق ایران شرایط پیچید های را به لحاظ امنیتی شکل داده است. همجواری این منطقه باکشورهای افغانستان و پاکستان و قرار گرفتن در مسیر ترانزیت قاچاق مواد مخدر، شکاف های قومی- مذهبی درون منطق های، پیوستگی های قومی و مذهبی مردم با آن سوی مرز جمهوری اسلامی ایران و... پیچیدگی های شرایط امنیتی را تشدید نموده است. از طرفی وجود پتانسیل های اقتصادی و ظرفیت های قابل بهره برداری امکان بهره برداری از اقتصاد دریایی، واقع شدن در کریدور جنوب – شمال و... نیز نویدبخش آینده ای روشن در صورت اعمال مدیریت صحیح در منطقه است. این عوامل لزوم توجه به آمایش سرزمین به ویژه در بعد دفاعی و امنیتی بیش از پیش تشدید خواهدرد. در این مقاله از روش کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده ها استفاده شده است و جنبه کاربردی و توسع های دارد. این تحقیق به دنبال این است که نشان دهد چگونهمی توان از طریق ملاحظات دفاعی- امنیتی آمایش سرزمین در استان سیستان و بلوچستان توان دفاعی را در برابر تهدیدها افزایش داد و باعث کاهش آسیب پذیری ها شد و این رویکرد توسعه و امنیت پایدار را به دنبال خواهد داشت. ملاحظات دفاعی- امنیتی آمایش سرزمین در جنوب شرق کشور در ابعاد توسعه پایدار با داشتن مولفه هایی- از جمله: تقویت ملاحظات پدافند غیر عامل با توجه به حسایت منطقه، ارتقاد وضعیت کالبدی و مقاوم سازی در منطقه، پایدارسازی جمعیت، تقویت همگرایی قومی و مذهبی، تقویت بنیه دفاعی و هوشمندسازی مدیریت اطلاعات و راهبردها- که در تلفیق این موارد با هم در این تحقیق به صورت مفصل در جهت برنامه ریزی منطقه ای پایدارتر و امن تر این منطقه مورد بررسی قرار گرفته است.