اثر میزان درونی روی بذر و محلول پاشی سولفات روی بر عملکرد و ترکیبات ذخیره ای دانه گندم

به منظور بررسی اثر محتوای درونی روی بذر و محلول پاشی سولفات روی بر عملکرد و کیفیت دانه گندم نان رقم کوهدشت این تحقیق به صورت گلدانی در سال 1393 در دانشگاه مراغه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول میزان درونی روی بذر که شامل بذور با روی کم (199 نانو گرم روی در بذر) و بذور با روی زیاد (595 نانو گرم روی در بذر) و فاکتور دوم محلول پاشی سولفات روی شامل بدون محلول پاشی (شاهد) و محلول پاشی با غلظت دو گرم بر لیتر در مراحل ساقه دهی و آغاز پر شدن دانه بودند. نتایج نشان داد که محتوای روی بیش تر بذر اثر معنی داری در سطح پنج درصد بر درصد سبز شدن، عملکرد دانه و شاخص برداشت داشت، اما اثر این تیمار بر صفات زیست توده تولیدی، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و غلظت عناصر کم نیاز دانه معنی دار نبود. محلول پاشی سولفات روی نیز بر عملکرد دانه، زیست توده، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و ارتفاع بوته معنی دار بود که به ترتیب باعث افزایش 3/58، 46، 6/78، 1/26 و پنج درصدی صفات فوق نسبت به شاهد (عدم محلول پاشی) گردید و هم چنین سبب افزایش 5/18 و 2/33 درصدی غلظت عناصر روی و منگنز در دانه گندم شد اما اثر معنی داری بر غلظت آهن و مس نداشت. محلول پاشی سولفات روی هر چند سبب کاهش 7/24 درصدی میزان اسیدفیتیک در دانه شد ولی از لحاظ آماری تفاوتی با عدم محلول پاشی نداشت.