بررسی اثرات تنش خشکی آخر فصل بر عملکرد و میزان انتقال کربوهیدرات‏های محلول در ساقه و عملکرد دانه دو رقم گندم

تحرک و انتقال مجدد کربن ذخیره شده از بافت های رویشی به دانه در گیاهان تک لپه بدوا مستلزم پیری گیاه توسط مکانیسمی ناشناخته می‏باشد. این مطالعه به بررسی ارتباط بین پیری القاء شده توسط تنش رطوبتی و تحرک مجدد کربن طی دوره پر شدن دانه پرداخته است. دو رقم گندم مرودشت و زاگرس (به ترتیب حساس و متحمل به خشکی آخر فصل) در دمای 15:22 درجه سانتی گراد شب: روز از آغاز گل دهی تحت تیمارهای آبیاری شاهد (ظرفیت مزرعه) و تیمارهای کم آبیاری 50% ظرفیت مزرعه از زمان آغاز گل دهی تا 14 روز پس از (WS1) و 50% ظرفیت مزرعه از 14 روز پس از گل دهی تا رسیدگی فیزیولوژیکی (WS2) در درون گلدان‏های پلاستیکی در محیط گلخانه در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی به روش فاکتوریل با سه تکرار مقایسه شدند. نتایج نشان داد هر دو تیمار تنش آبی، موجب کاهش غلظت قند‏های محلول در میان گره ها شد و افزایش انتقال مجدد کربن از پیش ذخیره شده در میان گره به دانه تیمار WS2 در مقایسه با تیمار WS1 اثر زیان بار بیش تری بر عملکرد دانه هر دو رقم داشت و منجر به تشکیل دانه های کوچک تر و بیوماس کم تر به هنگام رسیدگی شد. نتایج این تحقیق نشان داد که پیشرفت پیری القاء شده توسط تنش رطوبتی طی پر شدن دانه در گندم و به تحرک درآمدن مجدد ترکیبات ذخیره ای دو فرآیند به هم پیوسته می‏باشد.