اثربخشی رفتاردرمانی شناختی-استعاره ای بر افسردگی و تاب آوری زنان مطلقه

امروزه طلاق و تبعات آن به ویژه بر زنان، یکی از معضلات اجتماعی محسوب می شود و نیازمند توجه فزون تری می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر رفتاردرمانی شناختی-استعاره ای بر افسردگی و تاب آوری زنان مطلقه انجام شده است. روش پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را کلیه زنان مطلقه زیر 45 ساله تحت پوشش بهزیستی شهر میانه در زمستان 1394 تشکیل دادند که از بین آن ها 30 نفر که دارای شرایط ورود به نمونه بودند، به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. از هردو گروه دوبار آزمون افسردگی بک (1991) و تاب آوری کونور و دیویسون (2003) به عمل آمد یک بار قبل از مداخله درمانی و بار دوم بعد از مداخله درمانی به عنوان پس آزمون. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده گردید.
نتایج نشان داد که رفتاردرمانی شناختی استعاره ای موجب کاهش معناداری در نمرات افسردگی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (P<0/01). همچنین نتایج نشان داد که این درمان باعث افزایش تاب آوری زنان مطلقه شده اما این تاثیر معنادار نبوده است (P<0/01).
چنین استنباط می شود که رفتاردرمانی شناختی-استعاره ای قادر است میزان افسردگی زنان مطلقه را کاهش دهد، به طوری که این درمان می تواند به عنوان یک روش مداخله ای متناسب با فرهنگ کشورمان، در مراکز درمانی و مراکز مشاوره، قابل استفاده باشد.