بازنمایی تروماتیکی تراژدی نو در قاب تئاتر پست دراماتیک

مقاله حاضر قصد طرح روشی از اجرا را دارد که برگرفته از مراحل درمانی طرح شده از سوی روانشناسان آمریکایی بعد از جنگ، به طور مشخص جودیث هرمن و کتی کروث است. این طرح تبدیل به روشی می شود برای درمان و رهایی بیماران ترومازده (تماشاگران/ اجراگران)، که به نوعی قربانی اتفاقات و بحران های فردی و تاریخی شده اند. برای این منظور ابتدا خلاصه تعریف هانس تیس لمن از «تئاتر پست دراماتیک» و همچنین شرح نظریات و دیدگاه های روانشناسان امریکایی انجمن «اختلالات اضطرابی پست تروماتیک» ارائه می شود. این دیدگاه ها وام گرفته از تئاتر خشونت آرتو و نظریه روانکاوی فروید و لکان است. در ادامه با استفاده از این توصیفات، صحنه ای از رابطه سه گانه قربانی/ متجاوز/ ناظر در ارتباط میان تماشاگر و اجراگر تعریف می شود. این اجرا «بازنمایی تروماتیکی»، یعنی تکرار رخداد تروماتیک در گذشته سرکوب شده ای است که امکان بروز نداشته و در تلاش برای فراموش شدن است. تصویر بیرونی این تروماها، راهی برای رها کردن افراد از تروماهای شخصی و فرهنگی آن هاست. بهترین روش برای این رهایی، «به کلام درآوردن» ناخودآگاه سرکوب شده است که تا کنون از جانب قدرت و جامعه امکان بیان نیافته است. با طرح چنین موقعیتی، تئاتر به طور مشخص در ارتباط نزدیکی با سیاست، فرهنگ و اجتماع قرار می گیرد که شکلی از تجربه گردهمایی و آیین اجراست. در آخر، این تئاتر سیاسی، به عنوان تراژدی جدیدی برای نفوذ به عمیق ترین لایه-های ناخودآگاه تاریخی و حمله به مرزهای واقعیت موجود تعریف می شود که لحظه ای از «به یاد آوردن» و درنتیجه کنارهم قرار گرفتن دو حس ترس و نیاز و حرکت به سوی حافظه ای جمعی است.