بررسی نقش بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقای کیفیت محیط زیست شهری از منظر معماری پایدار

بام سبز یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی و برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار است که از آن می توان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. استفاده کاربردی از بام ها می تواند به عنوان امکان بهره برداری بهینه از زمین های شهری قلمداد شود. هدف اصلی این تحقیق بررسی نقش بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقا کیفیت محیط زیست شهری از منظر معماری پایدار می باشد.
جهت دستیابی به اهداف تحقیق، پرسش نامه ای مشتمل بر 22 سئوال طراحی شد و در اختیار 30 نفر از متخصصان در زمینه معماری و شهرسازی قرار داده شد. سوالات پرسش نامه با توجه به مباحث معماری و توسعه پایدار شهری به سه گروه اصلی تاثیرات بام های سبز شهری در ابعاد چهارگانه (اکولوژیکی، اقلیمی، زیست محیطی و اقتصادی- فرهنگی)، تفاوت های سیستم بام سبز فشرده و گسترده و تفاوت های سیستم بام سبز و سیستم بام معمولی طبقه بندی شدند. جهت بررسی پایایی پرسش نامه از روش ضریب آلفای کرونباخ استفاده گردید. در نهایت جهت تحلیل پرسش نامه ها سه فرضیه شکل گرفت.
میزان پایایی پرسش نامه 727/0 به دست آمد که نشان دهنده پایایی مناسب آن بود. پس از بررسی فرضیه ها، هر سه فرضیه مورد تایید قرار گرفت که اثر بخشی بالای بام های سبز در جهت ارتقا کیفیت محیط زیست از منظر معماری پایدار را نشان می دهد. نتایج به دست آمده از تحلیل پرسش نامه ها و فرضیه ها نشان داد در مجموع از نظر 70-80 درصد متخصصان، بام های سبز در راستای ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشند و در واقع در طراحی و برنامه ریزی، رابط ما و طبیعت به شمار می آیند.
بام های سبز می توانند اثرات منفی ساختمان ها در اکوسیستم محلی و در پی آن مصرف انرژی در بناها را کاهش دهند و در تغییرات جریان انرژی ساختمان ها نقشی تعیین کننده داشته و در عین حال جنبه زیبا شناختی برای ساکنان شهر داشته باشد.