پروفایل هورمون های تیروئیدی متعاقب تجویز ایزوفلوپردون و دگزامتازون در گوساله های هلشتاین

گلوکوکورتیکوئیدها داروهای استروئیدی هستند که به طور گسترده در طب دام های بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند. این داروها منافع متعددی در دام های بزرگ دارند اما مضراتی نیز در استفاده طولانی مدت یا در مقادیر بالا ممکن است مشاهده شود.
مطالعه تجربی حاضر به منظور مشخص ساختن تاثیر دگزامتازون و ایزوفلوپردون، به عنوان دو گلوکوکورتیکوئید رایج در دام های بزرگ، بر هورمون های تیروئیدی گاو انجام شد.
تعداد 10 راس گوساله هلشتاین به ظاهر سالم (6 تا 8 ماهه) در دو گروه مساوی وارد شدند. دگزامتازون (1 میلیگرم/کیلوگرم) و ایزوفلوپردون (1 میلیگرم/کیلوگرم) به ترتیب به گروه های دگزا و ایزو در دو روز متوالی از طریق داخل عضلانی تجویز شدند. نمونه های خون در روز صفر (قبل از اولین تجویز دارو)، 1 (قبل از دومین تجویز دارو)، 2، 3، 5 و 7 از تمام حیوانات مورد مطالعه اخذ شد و غلظت های سرمی T3، T4، fT3 و fT4 در تمامی نمونه ها مورد سنجش قرار گرفت.
مقادیر T3 و T4 به طور معنی داری پس از تجویز هر دو دارو کاهش یافت. میزان T3 و T4 در گروه ایزو به طور معنی داری کمتر از دگزا بود (05/0>P). تغییرات معنی داری در سطوح سرمی fT3 و fT4 متعاقب تجویز این داروها مشاهده نشد.
نتیجه گیری نهایی: مقادیر فارماکولوژیک دگزامتازون و ایزوفلوپردون اثرات مهاری بر سطوح سرمی هورمون های تیروئیدی گوساله های هلشتاین داشت که احتمالا از طریق مهار تولید TSH در سطح هیپوتالاموس-هیپوفیز-تیروئید است.