تاثیر ورزش استقامتی بر فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی بافت قلبی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

استرس اکسایشی می تواند عوارض ناشی از دیابت را توسعه دهد. تمرین ورزشی با شدت متوسط نیز وضعیت آنتی اکسیدانی بافت قلبی را بهبود می بخشد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر هشت هفته تمرین ورزشی استقامتی بر فعالیت برخی آنزیم های آنتی اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی بافت قلبی موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین است.
بدین منظور، 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: گروه کنترل سالم (C)، گروه کنترل دیابتی (DC) و گروه دیابتی تمرین کرده (TD). حیوانات گروه TD، چهار روز در هفته به مدت هشت هفته تمرین استقامتی انجام دادند. پس از هشت هفته، فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و کاتالاز (CAT) و سطوح مالون دی آلدئید (MDA) در بافت قلبی اندازه گیری شد. یافته ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
فعالیت CAT و GPx بافت قلبی گروه DC، در مقایسه با گروه C به طور معنی داری (000/0=p) بیشتر بود، در حالی که بین فعالیت SOD گروه های مختلف آزمایشی تفاوت معنی داری وجود نداشت. همچنین، فعالیت GPx بافت قلبی گروه TD نسبت به گروه DC به طور معنی داری (000/0=p) کمتر بود. با این حال، فعالیت CAT تحت تاثیر تمرین استقامتی قرار نگرفت. پس از هشت هفته تمرین استقامتی، مقادیر MDA بافت قلبی گروه TD، به طور معنی داری بیشتر از گروه DC و C (به ترتیب 017/0=p و 000/0=p) بود.
یافته های تحقیق حاضر نشان داد که ممکن است تمرین استقامتی بافت قلبی حیوانات دیابتی شده را به علت کاهش فعالیت GPx و افزایش سطوح MDA، بیشتر در معرض استرس اکسایشی قرار دهد.