تصویرسازی با خورشید (آفتاب) در اشعار انوری، خاقانی و نظامی و مقایسه آن ها با یک دیگر

زمان رواج سبک آذربایجانی، دوره اوج استفاده از تصویرسازی طبیعت برای ارایه امیال و افکار شاعران بوده تا آن جا که شعرایی چون انوری، خاقانی و نظامی از بزرگان و سرامدان این سبک و این شیوه به حساب می آیند. خورشید از عناصر طبیعی و از بارزترین ابزار تصویرسازی شعراست. زیبایی و عظمت آن همواره موجب ایجاد باورهایی شده است که در ترکیب با فنون هنری و ادبی، به غنی سازی تصاویر و ترکیبات ادب فارسی انجامیده است. این مقاله به مقایسه تصویرسازی با خورشید در شعر انوری، خاقانی و نظامی پرداخته است. این شعرا با استفاده از محسوسات در تصویر خورشید و بهره برداری از معنای نمادین و اسطوره ای آن که در واقع همان زیبایی و قدرتمندی خورشید است و هم چنین استفاده از تتابع اضافات و بیان تصویر در تک بیت ها تشریک مساعی دارند. اما استفاده از خورشید در تصویر یک هیات، بسامد و تکرار بالا، تصویرسازی به اقتضای حال و با توجه به ویژگی های مخاطب و نیز آرایه های متعدد برای ارایه تصویر خورشید، ویژه شعر خاقانی به نظر می رسد.