تاثیر آموزش تلفیقی بر یادگیری زبان انگلیسی دانش آموزان نابینای مقطع پیش دانشگاهی شهر تهران

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر آموزش تلفیقی دانش آموزان نابینا با دانش آموزان بینا بر یادگیری زبان انگیسی دانش آموزان نابینای پسر پیش دانشگاهی انجام گرفته است. در این پژوهش از کلیه دانش آموزان نابینای پسر شهر تهران 26 نفر در مقطع پیش دانشگاهی در سال تحصیلی 80-81 استفاده گردید. تعداد 6 دانش آموز بینای عادی که میانگین نمرات آنان در سطح ±1 انحراف از میانگین نسبت به میانگین دانش آموزان نابینا قرار داشت،از میان 30 دانش آموز انتخاب گردیدند. کلیه آزمودنی ها به دو گروه آزمایش شامل 6 بینا و 10 نابینا و گواه شامل 16 نابینا تقسیم شدند. تقسیم افراد نابینا به صورت تصادفی انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو آزمون زبان انگلیسی وزارت آموزش و پرورش بودند که اولی برای ارزیابی مهارت های زبانی: واژگان، درک مفاهیم، ساختمان جمله و دومی برای ارزیابی مهارت های نگارشی با توجه به اهداف آموزش زبان در دبیرستان های کشور تهیه شده بودند. در این پژوهش گروه آزمایش با روش های آموزش تلفیقی در آموزش زبان از طریق سیستم آموزش گروهی آموزش داده شد. داده ها با روش های آمار استنباطی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج نشان داد که آموزش زبان به نابینایان با شیوه فعلی به دلیل عدم وجود تعامل اجتماعی و زبانی نابینایان با دانش آموزان عادی مناسب نیست و دانش آموزان نابینا می توانند همانند دیگر دانش آموزان عادی پیش دانشگاهی در کنار دیگر افراد عادی با بهره مندی از روش های مناسب ودریافت وسایل و برنامه های کمک آموزشی به تحصیل خود ادامه دهند.