از خودنگاری تا خودرمان: تحلیلی پیرامون دشواری های موجود در تعریف نثر معاصر فرانسه

ویژگی بارز نوشته های منثور در چند دهه اخیر در فرانسه، نقش زندگی فردی نویسنده در شکل گیری آثار ادبی است؛ به گونه ای که میتوان ادبیات این دوره را ادبیات «خودنوشته» نامید. اما ترسیم قالبی کلی و مشترک برای این آثار به نظر دشوار می آید؛ چرا که از یک سو، خودنوشته های موجود دارای ویژگی های خاص و منحصر به فردی هستند که نامگذاری آنها را دشوار مینماید و از سوی دیگر، فقدان تفاهم بر سر معنای مفاهیم موجود، باعث شده است که این مفاهیم به راحتی جایگزین یکدیگر شوند و درک یکسانی از آنها وجود نداشته نباشد. با ظهور واژه «اتوفیکسیون» - که ما آن را خودرمان مینامیم -آشفتگی در مرز بین انواع خودنوشته پدید آمده و به ویژه به نظر میرسد که جایگاه «اتوبیوگرافی» (خودنگاری) به عنوان یک ژانر ادبی منحصر به فرد متزلزل شده است. علاوه بر این، برای ما فارسی زبانان، فقدان معادل فارسی مشترک برای انواع خودنوشته مزید بر علت شده و به دشواری درک مساله میافزاید. در پژوهش حاضر برآنیم تا با تشریح تمایز موجود بین انواع مطرح خودنوشته و نیز ارائه معادل فارسی دقیق برای آنها، با نگرش تحلیلی-انتقادی به مساله تعریف نثر معاصر فرانسه و کاربردهای متناقض و نادرست از مفهوم «اتوفیکسیون» بپردازیم تا ببینیم آیا به راستی نمیتوان تصویر مشخصی از نوشته های منثور این دوره ارائه داد؟