تاثیر کاربرد پلیمر سوپرجاذب بر برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گندم تحت شرایط قطع آبیاری

به منظور بررسی اثر کاربرد پلیمر سوپرجاذب بر برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گندم تحت شرایط قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد، آزمایشی در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین صورت پذیرفت. این تحقیق به صورت کرت خرد شده (اسپلیت پلات) در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. عامل آبیاری (I) به عنوان عامل اصلی در چهار سطح، I1: آبیاری مطابق عرف منطقه (شاهد، بدون تنش)، I2: قطع آبیاری در مرحله ساقهدهی، I3: قطع آبیاری در مرحله گلدهی و I4: قطع آبیاری در مرحله گلدهی و پر شدن دانه و عامل فرعی شامل کاربرد پلیمر سوپرجاذب (S) در سه سطح، S1: بدون کاربرد پلیمر سوپرجاذب، S2: کاربرد پلیمر سوپرجاذب به میزان 20 کیلوگرم در هکتار و S3: کاربرد پلیمر سوپرجاذب به میزان 40 کیلوگرم در هکتار میباشد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که توقف آبیاری در مراحل مختلف رشد میزان عملکرد دانه، درصد کربوهیدرات دانه، محتوای کلروفیل کل و هورمون جیبرلین را کاهش داد درحالیکه درصد پروتئین دانه، آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و مالون دی آلدئید را افزایش داد. کاربرد پلیمر سوپر جاذب تحت شرایط قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد از طریق بهبود اثر تنش سبب افزایش میزان عملکرد دانه گردید. به طورکلی نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که کاربرد پلیمرهای سوپرجاذب توانست سبب بهبود شرایط رشد گیاه تحت شرایط تنش خشکی شود. این بررسی نشان داد که پلیمر سوپرجاذب قادر است تا اثرات مخرب قطع آبیاری را از طریق جذب و نگهداری آب کاهش دهد و از سوی دیگر از طریق کاهش نیاز آبی گیاه سبب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد گندم گردد. بنابراین استفاده از این مواد را از لحاظ اقتصادی قابل قبول است.