مقایسه تاثیر تمرینات تعادلی با و بدون لباس فضایی بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه و اهداف پارکینسون یک اختلال مخرب عقده های قاعده ای مغز و یک عارضه مزمن و پیش رونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می شود. درمان فیزیکی یکی از روش های کمک به بهبودی این بیماران است.
مواد و روش ها تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بیماری پارکینسون (مرحله 4-1 بر اساس مقیاس Hoehn و Yahr) به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس در سه گروه کنترل، بدون لباس فضایی و با لباس فضایی قرار گرفتند. گروه های با و بدون لباس فضایی علاوه بر درمان دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به انجام تمرینات تعادلی پرداختند، در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت تنها درمان های دارویی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای تحقیق حاضر، کیفیت زندگی (پرسش نامه (PDQLو عملکرد حرکتی (پرسش نامه UPDRS) بیماران ارزیابی شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها در کیفیت زندگی تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، اما بین گروه با لباس فضایی و گروه بدون لباس فضایی تفاوت معناداری مشاهده نشد. در عملکرد حرکتی نیز تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، همچنین گروه با لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه بدون لباس فضایی داشت.
نتیجه گیری تمرینات تعادلی تاثیر مثبتی بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی دارد، همچنین تمرینات تعادلی با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی مفیدتر است. بنابراین تمرینات تعادلی با لباس فضایی به عنوان یک مدالیته مفید برای این دسته از بیماران توصیه می شود.