رضایت شغلی کاردرمانگران شهر اهواز و ارتباط آن با شاخص بالقوه انگیزش

مقدمه و اهداف افزایش بهره وری و دلبستگی به کار از عوامل مهم در رضایت شغلی می باشد که با طراحی مناسب شغل محقق می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین توان بالقوه انگیزشی بر اساس شاخص بالقوه انگیزش در بین کاردرمانگران شهر اهواز و ارتباط آن با میزان رضایت شغلی انجام شد.
مواد و روش ها در مطالعه مقطعی حاضر تمامی کاردرمانگران شهر اهواز شرکت نمودند. توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی کاردرمانگران با استفاده از پرسش نامه طراحی شغل و پرسش نامه رضایت شغلی بررسی شد.
یافته ها بیش از 85 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه حاضر رضایت شغلی متوسط و بالا داشتند. میانگین توان بالقوه انگیزشی در سطح متوسط به دست آمد (62/43±85/142). یافته های آماری عدم ارتباط معنادار بین دو متغیر توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی را نشان داد (97/0=P value و 01/0=r). بین متغیرهای دموگرافیک و توان بالقوه انگیزشی و رضایت شغلی ارتباط معنادار وجود نداشت (05/0P value>).
نتیجه گیری کاردرمانگران شهر اهواز رضایت شغلی مناسبی را گزارش نمودند. همچنین توان بالقوه انگیزش در بین آنها در حد متوسط گزارش شد. این نتیجه می تواند بیانگر شرایط مطلوب کاری و ویژگی های شغلی مناسب کاردرمانگران در شهر اهواز باشد.