تاثیر درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی در کاهش نگرانی آسیب شناختی و علائم اضطرابی دانش آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

در پژوهش های روان درمانی، ذهن آگاهی به عنوان یک حالت ارتقاء دهنده تفکر خودآگاهی برای بهبود نگرانی و اضطراب در نظر گرفته می شود. در این پژوهش، کارآیی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی به شیوه گروهی در کاهش نگرانی آسیب شناختی و علائم اضطرابی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر مورد بررسی قرار گرفت.
روش این پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد است. حجم نمونه شامل 40 نفر از دانش آموزان پسر دبیرستانی شهرستان کرمانشاه بودند. نحوه انتخاب نمونه بدین صورت بود که ابتدا از 850 نفر از افراد آزمون نگرانی آسیب شناختی به عمل آمد؛ سپس افرادی که طبق معیار نقطه برش بالینی آزمون فوق در سطح غیرنرمالی قرار داشتند، انتخاب شدند و مورد مصاحبه بالینی ساختار یافته قرار گرفتند و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تقسیم گردیدند. درمان ذهن آگاهی به صورت هفتگی و در طی 8 جلسه نود دقیقه ای اجرا شد. پس از اتمام جلسات پس آزمون روی دو گروه مداخله و شاهد اجرا گردید، مجددا دو ماه بعد از پس آزمون پیگیری انجام شد. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس نگرانی ایالت پن ومقیاس اضطراب حالت بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
بین میانگین نمره های پس آزمون گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی داری وجود داشت، بدین ترتیب که آموزش ذهن آگاهی باعث کاهش نگرانی آسیب شناختی در گروه مداخله شده بود (01/0>P). همچنین نتایج نشان داده است که آموزش ذهن آگاهی باعث کاهش علائم اضطرابی نیز شده است (01/0>P).
شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی می تواند باعث کاهش نگرانی و اضطراب شود لذا می توان از این راهبرد درمانی در کاهش و یا بهبود اضطراب و نگرانی در دانش آموزان و دانشجویان استفاده نمود.