بررسی شیوع اهمال کاری سازمانی و عوامل فردی و شغلی مرتبط با آن، در کارکنان پرستاری و مامایی

اهمال کاری به عنوان یکی از بزرگترین موانع کارایی نیروی انسانی، نقش مهمی در کاهش عملکرد، بهره وری و سلامت کارکنان وسازمان دارد. هرگونه اهمال کاری در بیمارستانها می تواند عوارض جبران ناپذیری برای بیماران بدنبال داشته باشد.
پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوع اهمال کاری و ارتباط آن با ویژگی های فردی و شغلی کارکنان پرستاری و مامایی انجام شد.
پژوهش حاضر توصیفی و مقطعی است که در زمستان 1392 در بیمارستانهای تامین اجتماعی استان اصفهان انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل کارکنان پرستاری و مامایی (950 نفر) بود که با استفاده از جدول مورگان 290 نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه اطلاعات فردی و مقیاس اهمال کاری سازمانی جمع آوری شد. مقیاس اهمال کاری شامل 25 گویه در سه زیرمقیاس ناکارآمدی، تشویش ذهنی و بیزاری از تکلیف بودکه پایایی آن با ضریب آلفای 892/0 در مطالعات قبل تایید شده است. داده ها با آزمونهای ضریب همبستگی ، آنالیز واریانس و تی مستقل در سطح معنا داری 05/0 و با نرم افزار spss21 تحلیل شدند.
میانگین نمرات اهمال کاری 99/12±46/52 بود. بیش از 70 درصد کارکنان اهمال کاری کم، و 5/1درصد اهمال کاری زیاد داشتند. میانگین نمرات مقیاس اهمال کاری با بیمارستان محل خدمت رابطه معناداری داشت(039/0= P). نمرات زیر مقیاس ناکارآمدی کارکنان پرستار مرد بطور معناداری بالاتر بود. اهمال کاری در کارکنان بخشهای اورژانس، جراحی، رده شغلی ماما، کارکنان رسمی و کارکنان متاهل بالاتر بود اما عوامل شغلی و فردی با میزان اهمال کاری ارتباط معناداری نداشت(05/0

نتیجه گیری

با توجه به حساسیت وظایف کارکنان پرستاری ومامایی، شناسایی، آموزش و مدیریت موثرکارکنان دارای اهمال کاری متوسط تا شدید پیشنهاد می گردد.