ارزیابی تاب آوری ساختاری- طبیعی کاربری اراضی شهرها (نمونه موردی: منطقه 1 تهران)

شهرها اغلب محل تراکم بسیار زیاد جمعیت و پدیده های انسان ساخت هستند. به همین دلیل در صورت نبود آمادگی برای مقابله با زلزله، احتمال بروز خسارات جانی و مالی بالا است. از طرف دیگر اینکه مردم چگونه برای مقابله، واکنش یا فائق آمدن بر فشار طبیعی، فشار تکنولوژیکی و یا هرگونه فشار زیاد مهیا شوند، مرتبط با این موضوع است که پس از وقوع یک بلای بزرگ آن جامعه به چه میزان قادر است خود را به حالت اول بازگرداند. در این راستا پرداختن به تاب آوری ساختاری- طبیعی کاربری اراضی شهری اهمیت و ضرورت پژوهش حاضر را روشن می کند. هدف کلی از پژوهش حاضر، بدست آوردن عوامل تاثیرگذار در میزان تا ب آوری ساختاری – طبیعی کاربری اراضی شهری و تعیین میزان اهمیت نقش هر یک از این عوامل و بررسی آن ها در منطقه 1شهر تهران می باشد. روش تحقیق این پژوهش توصیفی - تحلیلی، و ماهیت آن کاربردی است. در این پژوهش، ابتدا چارچوب نظری تحقیق از طریق جمع آوری اطلاعات از روش مطالعات اسنادی صورت پذیرفت. در ادامه به منظور بررسی میزان تاب آوری ساختاری- طبیعی کاربری اراضی، براساس نظرات کارشناسان و بررسی پژوهش های قبلی، معیارها و زیرمعیارهای تا ب آوری تعیین گردید. سپس مقایسات زوجی شاخص ها به کمک 15 نفر از اعضای هیئت علمی و کارشناسان متخصص که در حوزه برنامه ریزی محیط زیست، برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی روستایی و شهرسازی تخصص داشته اند، صورت پذیرفته است. همچنین به منظور ارزیابی و بررسی نهایی از روش FAHP، سیستم اطلاعات جغرافیایی[1]، ادریسی[2] و تاپسیس[3] بهره گرفته شده است. در نهایت، ارزیابی ها و بررسی ها نشان داد که میانگین تاب آوری نواحی منطقه 1 شهرداری تهران معادل 78/0 است. بر این اساس پیشنهادها و راهبردها به منظور ارتقاء میزان تاب آوری منطقه مورد مطالعه ارائه شده است.
[1]GIS
[2] Idrisi
[3] Topsis