تحلیل الگوهای روند متوسط رطوبت نسبی استان اصفهان

افزایش گاز ها در جو نه تنها باعث گرمای ش جهانی می شود بلکه باعث تغییراتی در رفتار پارامترهای هواشناسی از جمله رطوبت موجود در هوا خواهد بود. هدف از این پژوهش شناسایی الگوهای روند متوسط رطوبت نسبی استان اصفهان طی نیم قرن اخیر می باشد. در این راستا از آمار ماهانه متوسط رطوبت نسبی 21 ایستگاه در داخل و خارج استان طی دوره آماری 2010-1961 استفاده شد. ابتدا سنجش همگنی و بهنجاری داده ها مورد بررسی قرار گرفت. سپس داده های ایستگاهی در ماتریسی با ابعاد 600×21 و با حالت T چیدمان و به وسیله برنامه نویسی و میان یابی به روش کریگینگ به داده های پیکسلی با ابعاد 5×5 کیلومتر مربع تبدیل شدند. سپس داده های خارج از مرز استان حذف و در نهایت 4260 پیکسل در محدوده داخل استان باقی ماندند. در ادامه با استفاده از آزمون من- کندال روند هر یک از پیکسل های مورد مطالعه به دست آمد و در نهایت روندهای حاصل شده مورد پهنه بندی قرار گرفت. نتایج حاصل بیانگر آن است که طی ماه های فوریه تا نوامبر روندهای کاهشی درصد بیشتری از مساحت استان را به خود اختصاص داده اند و در مقابل در ماه های ژانویه و دسامبر پهنه بدون روند در سطح استان خودنمایی می کند. مطالعات صورت گرفته بر روی آهنگ تغییرات متوسط رطوبت نسبی، بیشترین کاهش رطوبت نسبی طی ماه های فوریه، آگوست، مارس و آوریل را تایید می کند. در مجموع طی دوره آماری مورد مطالعه متوسط رطوبت نسبی استان اصفهان به میزان 02/10 درصد کاهش داشته است.