توسعه صنعتی و محرومیت در مناطق ایران: 1392-1388

در ادبیات توسعه، دیدگاه های رشد متوازن و رشد نامتوازن در ابعاد بخشی و منطقه ای مهم ترین دیدگاه های رایج است و طرفداران هر کدام کاهش فقر و محرومیت را نمودی از توانایی دیدگاه های مذکور دانسته اند. بر این اساس، مساله اساسی این پژوهش بررسی تاثیر توسعه صنعتی در مناطق ایران بر میزان محرومیت آن مناطق است. برای سنجش میزان صنعتی شدن مناطق از سه شاخص تعداد بنگاه های صنعتی، شاغلان صنعتی و تولیدات صنعتی در فاصله زمانی 92-1388 استفاده گردیده است. از سوی دیگر، میزان محرومیت نیز با سهم افراد و خانوارهای تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی هر منطقه و متناسب با جمعیت آن مناطق ارزیابی شده است. با استفاده از روش اقتصادسنجی داده های تابلویی (پنل دیتا)، نتایج این پژوهش نشان داده است که صنعتی شدن مناطق به صورت معنی داری سهم افراد و خانوارهای تحت پوشش کمیته امداد مناطق ایران را در دوره زمانی مذکورکاهش داده است. از این رو و بر اساس نتایج این پژوهش،توسعه صنعتی در مناطق جغرافیایی ایران زمینه را برای کاهش محرومیت، تجلی یافته در کاهش سهم افراد و خانوارهای مددجویان کمیته امداد، فراهم نموده است. از منظر سیاست گذاری و بر اساس یافته های پژوهش حاضر، توجه به رشد متوازن بخش صنعت در مناطق کشور به منظور کاهش محرومیت امری لازم و ضروری است.