بررسی تاثیر شرایط هایپوکسی بر تکوین رویان های دوسلولی موش نژاد NMRI

تکوین رویان در شرایط آزمایشگاهی، وابسته به پارامتر های متعددی است که از میان آن ها می توان به میزان اکسیژن محیط کشت اشاره نمود. کشت رویان در شرایط محیطی با میزان بالای اکسیژن می تواند منجر به تولید گونه های فعال اکسیژن شود و در نتیجه آسیب های احتمالی را برای رویان به همراه داشته باشد. بررسی های پیشین نشان داده است که مرحله ی پره نوکلئوس مرحله ای حیاتی در نمو رویان می باشد که نسبت به میزان اکسیژن محیط حساس است و با شروع کشت از مراحل بعدی ممکن است این اثرات مخرب اکسیژن اتمسفری ناپدید شود. جهت بررسی دقیق تر این موضوع، مطالعه حاضر کشت رویان ها از مرحله ی دو سلولی تا مرحله ی بلاستوسیست را مد نظر قرار داده است و کیفیت رویان ها را در شرایط هایپوکسی (غلظت اکسیژن 5 درصد و اتمسفری (غلظت اکسیژن 20 درصد) با یکدیگر مقایسه می کند. رویان های دوسلولی پس از جمع آوری، به صورت تصادفی در دو گروه هایپوکسی و اتمسفری تقسیم و تا مرحله ی بلاستوسیست کشت داده شدند. تاثیر غلظت متفاوت اکسیژن بر کیفیت رویان ها با بررسی نرخ تشکیل بلاستوسیست، میزان خروج رویان از زونا، تعداد کل سلول ها، نسبت تعداد سلول های توده ی داخلی بلاستوسیست به تعداد کل سلول ها و نرخ لانه گزینی پس از انتقال رویان ارزیابی گردید. نتایج حاکی از افزایش معنی دار (05/0p<) در نرخ تشکیل بلاستوسیست (81/78 به 05/73)، خروج از زونا (07/56 به 50/49) و نسبت توده ی سلولی داخلی به کل سلول ها در رویان های گروه هایپوکسی در مقایسه با گروه کنترل (54/0 به 28/0) بود. همچنین نرخ لانه گزینی پس از انتقال رویان هایپوکسی (20/59) نسبت به گروه کنترل بهبود (05/0p<) یافت (50/29). برخلاف گزارشات پیشین اثرات مخرب اکسیژن موجب سرکوب رشد رویان در تمامی مراحل نمو می شود و براین نکته تاکید می کند که شرایط هایپوکسی از نمو رویان بهتر حمایت می کند.