اثر تنش کمبود آب و کاربرد سوپرجاذب استاکوزورب بر برخی صفات زراعی گندم زمستانه در تبریز

به منظور بررسی اثر تنش کمبود آب و مواد سوپرجاذب بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم، در سال زراعی 95-1394 این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل آبیاری در سه سطح 100، 70 و 50 درصد نیاز آبی گیاه (به ترتیب FC، FC0/7 و FC0/5) و مصرف سوپرجاذب استاکوزورب در سه سطح عدم مصرف، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار (به ترتیب S0، 1S و 2S) بود. نتایج نشان داد اعمال تنش کمبود آب بر تمام صفات مورد ارزیابی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. اثر مصرف سوپرجاذب بر طول سنبله غیر معنی دار، ارتفاع بوته و شاخص برداشت در سطح احتمال پنج درصد و سایر صفات در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. برهمکنش تنش و سوپرجاذب نیز بر عملکرد دانه، تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله و بهره وری مصرف آب در سطح احتمال یک درصد و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معنی دار بود. بیش ترین میزان عملکرد به میزان 7/51تن در هکتار از تیمار FC-2S به دست آمد که با تیمار FC0/7-1S اختلاف معنی داری نداشت. بالاترین بهره وری مصرف آب نیز به میزان 1/33کیلوگرم بر مترمکعب از تیمار FC0/7-1S به دست آمد که با تیمار FC0/7-2S اختلاف معنی داری نداشت. در مجموع تیمار FC0/7-1S عملکرد دانه و بهره وری مصرف آب را نسبت به تیمار شاهد به ترتیب به میزان 12/3و 33 درصد افزایش داد. اگرچه نتایج تحلیل اقتصادی نشان داد که مصرف سوپرجاذب به تنهایی توجیه اقتصادی ندارد. اما تیمار FC0/7-1S به دلیل افزایش عملکرد و نیز افزایش سطح زیر کشت ناشی از کاهش مصرف آب توصیه می گردد.