تبیین گرایش به اعتیاد بر اساس خود تمایز یافتگی و ناگویی خلقی در دانشجویان

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه خودتمایزیافتگی و ناگویی خلقی با گرایش به اعتیاد در دانشجویان علوم پزشکی انجام شد.
این پژوهش همبستگی توصیفی در دانشجویان دختر و پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال تحصیلی 94-1393 انجام شد و 337 دانشجو به شیوه خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسش نامه های خودتمایزیافتگی اسکورن و فرایدلندر، ناگویی خلقی تورنتو و گرایش به اعتیاد قربانی استفاده شد. داده ها از طریق رگرسیون چندگانه از نوع گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
خودتمایزیافتگی و مولفه های جایگاه من و واکنش پذیری عاطفی و همچنین ناگویی خلقی و مولفه دشواری در تشخیص احساسات پیش بینی کننده گرایش به اعتیاد در دانشجویان بودند (0/001p<).
با توجه به نقش ناگویی خلقی و خودتمایزیافتگی در پیش بینی گرایش به اعتیاد در دانشجویان، لزوم توجه مسئولین، برنامه ریزان و دست اندرکاران نظام آموزشی به منظور کاهش ناگویی خلقی و بهبود خودتمایزیافتگی از طریق برگزاری کارگاه ها ضروری به نظر می رسد.