آسیب شناسی رسانه سینما از منظر دینی و موعودگرایی؛ محتمل در عرفی شدن ایران از مسیر سینما

اگر دین را «فراروی» از منیت، مادیت و موقعیت» تعریف کنیم و با امعان نظر به تعالیم دین مبین اسلام، بعد شریعت و مسئولیت های انسان (در برابر خود، خدا و دیگران) را به این تعریف منضم کنیم و با توجه به اینکه دین مبین اسلام، داعیه دار هدایت و مدیریت تمام ابعاد زندگی فردی(شخصی) و اجتماعی پیروان خود و نویدبخش آینده روشن برای انسان است؛ آنگاه «عرفی شدن» را می توان «ماندن در منیت، مادیت و موقعیت، دم غنیمت شمردن» و بالتبع «فروگاهی نقش هدایتی و مدیریتی دین و آموزه های آن در گستره و ابعاد زندگی فردی و اجتماعی پیروان و عدم توجه به آینده موعود و آینده روشن» قلمداد کرد. برای اینکه بدانیم آیا در جامعه ایران احتمال «عرفی شدن» از مسیر «سینما» وجود دارد یا نه؟ ناگزیر از اتخاذ تعریفی از «عرفی شدن» و از «دین» بوده و پس از آن گریزی بر مبانی هنر غرب مسیحی مدرن داریم، برای تمهید ورود به بحث «سینما» به عنوان رهاورد مدرنیته و غرب و بررسی ماهیت و خاستگاه سکولار آن شدیم. در ادامه این سیر بر اصل «تجسدگرایی»، «تجسم گرایی»، «قدسیت زدایی» و «غیب گریزی» در مبانی فلسفه هنر غرب مسیحی واقف شده، ادامه این سیر نزولی را دوره رنسانس و پس از آن در عصر جدید که بر «لذت گرایی» و «رومانتیسم» تاکید دارد؛ پی گیر شده و این روند را در راستای عرفی شدن دین، فرهنگ و جامعه می دانیم. به نظر می رسد با امعان نظر به مبانی فلسفه هنر اسلامی که بر «نفی تجسد» بلکه بر «تجلی»، «محاکات از غیب»، «تمثل» و «وعده آینده روشن» تاکید دارد؛ در جریان سینمای امروزین ایران بدون توجه به این مبانی، خواسته و ناخواسته(یا نادانسته) از آن مبانی تبعیت شده و لاجرم مسیر و جریان نه تمهید بر جامعه منتظران، نه موعودگرایی و جامعه موعود مهدویت، بلکه «عرفی شدن»حتی در سینمایی که ادعای دینی بودن دارد؛ طی می شود. این فرایند به دلایل زیر در سینمای ایران اتفاق می افتد: 1. عدم توجه به تفاوت بنیادین مبانی فلسفی اسلامی و غربی . ماهیت و خواستگاه تصویر و سینما که سکولاراست 3. تاختن بر آموزه های دینی که به نوعی پرستیژ و کلاس «روشنفکر» بودن را دارد.