فضای ظهور منجی موعود در عرصه شعر فارسی

شعر، بازتاب و عصاره عقیدتی و فرهنگی یک جامعه است. شعرا در سروده هایشان بر مواردی تاکید دارند که مکنونات قلبی یا انتظارات و آرزو های آن ها را دربر می گیرد. ظهور مصلح جهانی به عنوان یک آرمان و وعده الهی همواره مد نظر شعرا و عرفا قرار گرفته است و در این میان تمایزی بین فرق مختلف، مذاهب مختلف و ممالک مختلف دیده نمی شود. البته این مورد در دوره های مختلف نوسان دارد و در عین حال در بین طبقات مختلف سرایندگان زبان فارسی از قبیل شاعران درباری و آیینی این تفاوت قابل رصد است، تا جایی که بخش درخور توجهی از شعر شاعران مذهبی را در قالب شعر انتظار یا غیبت می توان منفک کرد و مجموعه ای کامل فراهم ساخت. نویسنده در این مجال بر آن است که با سیری کلی فضای سروده های مهدوی و ویژگی های آن ها را به تحریر درآورد.