سنجش مهارت ارتباط بین فردی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری و مامایی

توانایی مهارت های ارتباطی، به عنوان یکی از مهارت های اجتماعی پایه در نظر گرفته شده است. در علوم پزشکی نیز ارتباطات رکن اصلی مراقبت از بیمار محسوب می شود؛ بنابراین توانایی برقراری ارتباط موثر دانشجویان با تیم درمانی و همکاران خود منجر به پیشبرد اهداف آموزشی و درمانی شده و تاثیر بسزایی در عملکرد آنان در مراقبت از بیماران دارد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان پرستاری و مامایی و عوامل مرتبط با آن بود.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 347 دانشجوی پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت که به روش تصادفی انتخاب شده بودند، انجام گرفت. از پرسشنامه استاندارد مهارت های ارتباطی بین فردی با 19 سوال استفاده شد. از آزمون های آماری تحلیلی نظیر، تی مستقل، کای دو و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد.
میانگین سنی دانشجویان مورد بررسی، 6/38±59/22 سال بود. میانگین نمره مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان مامایی 8/72± 17/64 و در دانشجویان پرستاری 7/97±65/62 به دست آمد.57/3 درصد از دانشجویان، مشکل ارتباطی داشتند. بین متغیر سن، ترم تحصیلی و وضعیت تاهل با نمره ارتباط بین فردی دانشجویان ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد. در دانشجویان مامایی بین معدل با سطح برقراری ارتباط بین فردی ارتباط معنی دار وجود داشت (30/0=P).
با توجه به وضعیت نامطلوب ارتباطی در دانشجویان به نظر می رسد برنامه ریزی برای آموزش مهارت های ارتباطی موثر و برگزاری کارگاه های عملی در این زمینه می تواند جهت بهبود وضعیت ارتباط بین فردی دانشجویان در اولویت قرار گیرد.