بررسی میزان عوامل مرتبط با کندی تسری نظام مدیریت کیفیت جامع در پیکره بخش دولتی ایران

مدیریت کیفیت جامع یک نوع مدیریت است که با بکارگیری آن، سطح کیفی خدمات ارتقا می یابد و میتواند به خواسته های روزافزون مشتریان پاسخگو باشد. توجه به کیفیت جامع صرفا محدود به سازمان های تولیدی نمی گردد بلکه بخش دولت را نیز شامل می شود.
با تصویب طرح استقرار نظام آزمایشی مدیریت کیفیت جامع در دستگاه های دولتی مورخ 29/3/1380 ، شورای عالی اداری، استقرر این نظام در دستگاه های دولتی مد نظر قرار گرفته، ولی متاسفانه اجرای این سیستم در کشور ما در مقایسه با کشورهای پیشرفته با کندی مواجه بوده است و میزان تسری (سرایت) این نظام در دستگاه های دولتی یکسان نبوده است.
اگرچه اجرای مدیریت کیفیت جامع در بخش دولتی یک ضرورت است اما به نظر می آید تا زمانی که بستر سازی مناسب در زمینه های فرهنگی و غیره صورت نگیرد سازمانها منافع لازم را از استقرار مدلهای اجرایی مدیریت کیفیت جامع نظیر مدلهای ISO 9000 و غیره کسب نخواهند نمود. اما در مقابل در صورت درک صحیح و درست عوامل فرهنگی و رفع این مشکلات می توان انتظار داشت که درصد قابل توجیهی از کاربران روش های اجرایی مدیریت جامع در مسیر اجرای درست این پدیده مدیریتی (مدیریت کیفیت جامع) گام بردارند.
بعضی از این موانع فرهنگی که در سازمان های دولتی وجود دارد بنا به گزارش ها و اسناد متعدد عبارتند از: (دولت مداری، روزمره مداری، سخنوری، اتلاف گرایی و خودمحوری مدیران) که مانع اجرایی مدیریت کیفیت جامع در بخش دولتی است.
تحقیق حاضر به بررسی عوامل مرتبط با کندی تسری نظام مدیریت کیفیت جامع در پیکره بخش دولتی ایران پرداخته است.
در این تحقیق با توجه به اهداف و ماهیت پژوهش، موضوع تحقیق و بیان مسئله از روش توصیفی- همبستگی استفاده شده است. برای جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه استفاده گردید که پرسشنامه بین 2000 نفر از کارکنان بخش دولتی به صورت نمونه گیری در 5 استان توزیع گردید.
در این بررسی از روش های موجود در آمار توصیفی نظیر نمودارهای جعبه ای جهت نمایش و مقایسه اطلاعات گردآوری شده استفاده گردید و برای سنجش رابطه بین متغیرها در جوابهای ارائه شده از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن کمک گرفته شد و همین طور برای مقایسه نحوه توزیع عوامل مختلف در استانهای مختلف از آزمون کروسکال والیس استفاده شد.