تحلیل فضایی قابلیت پیاده روی (مطالعه موردی: منطقه 6 شهر تهران)

قابلیت پیاده روی یک مفهوم برجسته و نوپا در ادبیات محیط انسانساخت و سلامت عمومی است، که آن را سنجهای برای تعیین درجه زیرساخت محله در تشویق شهروندان به پیاده روی تعریف می کنند. تاکنون مطالعات بسیاری در زمینه میزان تحرک فیزیکی شهروندان و قابلیت پیاده روی انجام شده است؛ اما در اغلب آنها رابطه ویژگی های محیط فیزیکی و میزان پیاده روی در مقیاس محلهای بررسی شده است. در اندکی نیز قابلیت پیاده روی محدودهای معین از شهر (مقیاس میانی) را ارزیابی ذهنی کرده اند. با توجه به اهمیت بالای شناخت وضع موجود قابلیت پیاده روی در سطح شهر، به منظور توسعه شبکه دسترسی پیاده و در فقدان روش مناسب در این زمینه، پژوهشگران در این پژوهش به دنبال عرضه روشی مناسب برای ارزیابی عینی و تجزیه وتحلیل کمی مکان دار قابلیت پیاده روی، با قدرت تفکیک بالا، برای شبکه دسترسی در مقیاس میانی هستند. به این منظور، ابتدا پایگاه داده جغرافیایی برای منطقه 6 شهر تهران، برای مطالعه موردی، گردآوری و تهیه شد. سپس پیشینه تحقیق و ادبیات پژوهش مرور و معیارهای موثر بر قابلیت پیاده روی انتخاب گردید. همچنین برای هر یک از معیارها با استفاده از روش های تحلیل شبکه و یا آمار فضایی، لایه های اطلاعاتی تهیه گردید. سپس با استفاده از فرایند تحلیل سلسله مراتبی، این لایه ها وزن دهی شد. در نهایت لایه های اطلاعاتی تلفیق و نقشه قابلیت پیاده روی برای کل منطقه 6 شهر تهران تهیه و شاخص قابلیت پیاده روی به تفکیک محلات برآورد گردید. بر اساس نتایج بهدست آمده، از روش های تحلیل مکانی، مانند روش های موجود در آمار فضایی و تحلیل شبکه، میتوان به طور موثری برای ارزیابی عینی قابلیت پیاده روی در مقیاس میانی استفاده کرد.