خط مشی اخلاقی بیمارستان برای قطع درمان بیماران ناهوشیار پایان حیات

پزشکان گرچه وظیفه دارند برای سلامت بیمار خود از هیچ تلاشی فروگذار نکنند، اما گاهی اوقات علاج بیمار آنها در توان حرفه پزشکی نیست و عملا برای درمان ایشان نمی توان کاری کرد. در این جا با دوگونه بیمار مواجه هستیم: یکی بیماران هوشیار که قادرندچند صباحی را در هوشیاری بگذرانند و طبعا پزشکان برای تداوم حیات و بهبود کیفیت زندگی آنها همه اقدامات لازم را انجام می دهند و دسته دیگر بیمارانی که ناهوشیار بوده و از منظر دانش و تجارب پزشکی نه تنها امکان علاج آنها نیست، بلکه امکان هوشیاری مجدد آنها نیز نمی باشد. این دسته دوم موضوع مقاله پیش رو هستند و می دانیم که این بیماران معمولا مدت طولانی با کمک دستگاه تنفس مصنوعی و خدمات بخش مراقبت ویژه بقا می یابند و هزینه های زیادی بردوش بیمارستان و خانواده می گذارند وبه دلیل کم بودن تخت های آی سی یو، مانع از درمان سایر بیماران نیازمند می شوند و سوال مقاله این است که بیمارستان اخلاقی در برخورد با این بیماران چه باید بکند؟ وآیا قطع درمان ایشان فعلی اخلاقی است یا خیر؟
پاسخ این سوال که در لابه لای مسائل و بحث های مقاله می آید به شکل خلاصه این است که بیمارستان اخلاقی باید خط مشی درمانی این بیماران را با نگاهی جامعه محور و مبتنی بر آموزه های اسلام و رعایت عدالت و انصاف، تدوین کرده و به اطلاع عموم برساند و نسبت به آنها اعلام پایبندی کند و بیماران و همراهان را به رعایت این خط مشی ها ترغیب و تشویق نماید.