پیش بینی آسیب پذیری های روانشناختی و بدنی بر اساس انزوای اجتماعی: نقش تعدیل کننده جنس و تاهل

از اهداف مهم رویکردهای مختلف روان شناسی، شناسایی عوامل پیش بینی کننده آسیب های روانی و بدنی است. بررسی و شناسایی عوامل آسیب پذیری روانی و بدنی در پیشگیری، تشخیص و اتخاذ روش درمانی جهت گیری تازه ای به وجود می آورد. افراد ممکن است آسیب پذیری های روان شناختی و جسمانی داشته باشند که آن ها را مستعد بیماری ها و اختلالات روانی و جسمی کند. انزوای اجتماعی یکی از این متغیرهای اجتماعی آسیب زا است. هدف پژوهش حاضر پیش بینی آسیب پذیری های روانی و آسیب پذیری های بدنی بر اساس انزوای اجتماعی بود. در این پژوهش، همچنین نقش تعدیل کننده جنس و تاهل در روابط بین انزوای اجتماعی با آسیب پذیری روانی و بدنی بررسی شد. تعداد 419 نفر (206 مرد، 193 زن) از جمعیت عمومی تهران به چک لیست علائم (SCL-25) و مقیاس تنهایی اجتماعی (SLS) پاسخ دادند. نتایج پژوهش نشان داد که انزوای اجتماعی با آسیب پذیری روانی و آسیب پذیری بدنی در سطح 01/0p< رابطه مثبت معنادار دارد. همچنین جنس و تاهل، در رابطه انزوای اجتماعی و آسیب پذیری روانی و آسیب پذیری بدنی نتوانستند نقش تعدیل کننده ایفا کنند. براساس یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که شناسایی به موقع انزوای اجتماعی می تواند به پیشگیری از آسیب های بدنی و روانی کمک کند. همچنین می توان برای مدیریت و درمان انزوای اجتماعی در چهارچوب مدل های مداخله ای اقدام کرد.