سنجش تئاتر به عنوان یک میدان هنری در ایران براساس نظریات پیر بوردیو

پژوهش حاضر با عنوان « بررسی تئاتر به عنوان میدان هنری در ایران» به بررسی انواع سرمایه های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و نمادین بر اساس نظریه «میدان هنری پیر بوردیو» پرداخته است. روش آن پیمایشی از نوع توصیفی است که به صورت میدانی با استفاده از پرسشنامه با حجم نمونه 200 نفر برای بازیگران و 22 نفر برای کارگردانان انجام شد. در پاره ای موارد نیز برای تکمیل ادبیات نظری طرح، از روش تاریخی تکنیک اسنادی نیز استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده سرمایه فرهنگی در میان بازیگران 27 درصد در حد زیاد، 72.5 درصد در حد متوسط، سرمایه اجتماعی 4 درصد در حد زیاد، 47 درصد در حد متوسط و 27 درصد در حد کم،سرمایه اقتصادی 85 درصد در حد متوسط، 11 درصد در حد کم، سرمایه نمادین نیز در میان بازیگران 82.1 درصد در حد زیاد و 17.9 درصد در حد متوسط به دست آمده است. در میان کارگردانان نیز سرمایه فرهنگی 31.8 درصد در حد زیاد، 50.5 درصد در حد متوسط، سرمایه اجتماعی 13.6 درصد در حد زیاد، 59 در حد متوسط، 4.5 در حد کم، سرمایه اقتصادی 45.5 در حد زیاد، 50 در حد متوسط و سرمایه نمادین برای آنها 4.5 در حد زیاد، 72.7 درصد در حد متوسط و 18.2 درصد در حد کم به دست آمده است. به صورت کلی با بررسی های انجام شده این نتیجه حاصل شد که ئئاتر ایران با وجود دارا بودن انواع سرمایه های نام برده هنوز به یک میدان هنری تبدیل نشده است و برخی از شاخص های مهم میدان مانند ایستادگی در برابر میدان سیاست و خودمختاری را در آن نمی توان یافت.