تصمیم گیری بالینی پرستاران بخش های مراقبت ویژه در بیمارستان های آموزشی مشهد

بخش های مراقبت ویژه به دلیل پیچیدگی وضعیت بالینی بیماران و تغییرات سریع وضعیت همودینامیکی آن ها نیازمند تصمیم گیری سریع پرستاران در مدت زمان اندک است. لذا، ماهیت اختصاصی این بخش ها ایجاب می کندکه پرستاران شاغل در آن الزاما تصمیم گیرندگان باکفایتی باشند. این مطالعه با هدف بررسی تصمیم گیریبالینی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه در بیمارستان های آموزشی مشهد انجام شد.
این مطالعه توصیفی با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای روی 233 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1393 انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه PDAQ استفاده شد. داده ها با استفاده از SPSS-16 و آمار توصیفی و استنباطی (تی مستقل، ضریب همبستگی و آنالیز واریانس یک طرفه) تجزیه وتحلیل شد.
نتایج نشان داد که مشارکت پرستاران در هر سه مرحله تصمیم گیری بالینی- شامل شناخت مشکل (7/10±1/33)، ارائه راه حل (3/10±1/34) و اجرای راه حل (7/9±1/32)- در سطح متوسط قرارداشت. پرستاران در مرحله ارائه و ارزیابی راه حل های جایگزین در حل مشکل بیشترین امتیاز و در مرحله اجرای راه حل مناسب کمترین امتیاز را کسب کردند.
با توجه به نتایج این پژوهش، مشارکت پرستاران در تمام مراحل تصمیم گیری بالینی در سطح متوسط قرار داشت. به نظر می رسد که برنامه های آموزش پرستاری برای ارتقای مهارت تصمیم گیری بالینی موثر نبوده است. بنابراین، از یافته های این تحقیق می توان در برنامه ریزی آموزش پرستاری و برنامه های آموزش مداوم در بهبود این مهارت بالینی استفاده کرد.