بررسی و مقایسه اثر 4 هفته تمرینات استقامتی با مصرف مکمل فلوکستین بر روی افسردگی و گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک قلبی در موش های نر افسرده نژاد ویستار رت

قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اضطراب و افسردگی، میوکاردیوم را در معرض نارسایی قرار می دهد. پیام های نروهورمونی ناشی از افسردگی از راه گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک به قلب می رسند. هدف از انجام این مطالعه بررسی و مقایسه اثر 4 هفته تمرینات استقامتی با داروی فلوکستین بر روی گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک قلبی در موش های نژاد ویستار رت می باشد.
روش پژوهش حاضر تجربی می باشد که در آن 32 سر موش نر نژاد ویستار رت به طور تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند، به هر کدام از رت های گروه های تمرین و مصرف مکمل فلوکستین، 8/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن LPS درون صفاقی تزریق شد. گروه تمرین پروتکل 4 هفته ای دویدن روی تریدمیل را به مدت 45 دقیقه در روز انجام دادند. به گروه فلوکستین روزانه 5/0 میلی گرم فلوکستین خورانده شد.
میانگین تراکم گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک قلبی در گروه تمرین نسبت به گروه افسرده به طور معناداری کمتر است (05/0P<). میانگین تراکم گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک قلبی در گروه تمرین نسبت به گروه فلوکستین معنادار نمی باشد.
تمرین می تواند از طریق کاهش علائم رفتاری افسردگی اثرات مفید را ایجاد کند و با مهار افزایش تراکم گیرنده های بتا 1 آدرنرژیک قلبی، موجب کاهش تحریک سمپاتیکی قلب می شود.