کاربرد وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی در طب ترمیمی

سلول های بنیادی مزانشیمی، سلول هایی پرتوان بوده که قابلیت خودنوزایی و تمایز به انواع مختلف سلول های استرومایی را دارند. این سلول ها به واسطه اتصال مستقیم سلول- سلول و هم چنین ترشح فاکتورهای مختلف رشد و سایتوکاین ها نقش بسیار مهمی در هموستاز بافتی، خون سازی و تعدیل پاسخ های ایمنی دارند. وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی غنی از فاکتورهای رشد مختلف از قبیل پروتئین ها، سایتوکاین ها و میکروRNAهای متعددی بوده که تحت شرایط مختلف فیزیولوژیکی و یا پاتولوژیکی تولید و ترشح می شوند. قدرت بالای این وزیکول ها در ترمیم بافت های آسیب دیده و هم چنین تعدیل پاسخ های ایمنی باعث شده است که این وزیکول ها امروزه به عنوان ابزاری مناسب و کارآمد در طب ترمیمی مورد توجه قرار گیرند.
در مطالعه مروری حاضر، مقالات منتشر شده طی دو دهه اخیر در زمینه وزیکول های خارج سلولی بررسی گردید. در این مطالعه، به بررسی ساختار و هویت، روش های آزمایشگاهی جداسازی وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی و هم چنین اهمیت و کاربرد های این وزیکول ها در حوزه طب ترمیمی پرداخته شده است.
بررسی مقاله های مختلف نشان داد که سلول های بنیادی مزانشیمی اثرات پاراکرینی خود را از طریق ترشح سایتوکاین ها و وزیکول های مختلف اعمال می کنند. وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی اثرات محافظتی از قبیل بازسازی بافت های آسیب دیده، القاء آنژیوژنز، تحریک عصب زایی، سرکوب پاسخ های التهابی و تعدیل پاسخ های ایمنی را دارند.
با توجه به این که وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی غنی از فاکتورهای مختلف رشد بوده و هم چنین توان بالایی در ترمیم بافتی دارند لذا، از این وزیکول ها می توان جهت ترمیم بافت های آسیب دیده ناشی از اختلالات تخریب بافتی استفاده کرد. هم چنین این وزیکول ها را می توان به عنوان ناقل دارو یا ژن به سلول مورد هدف به کار برد.