سبک آذربایجانی در شعر فارسی

یکی از تقسیمات سبک ادبی بر اساس محدوده جغرافیایی امست مثل: سبک خراسانی و سبک عراقی.چنین تقسیم بندی هایی به دلیل وسعت مکان - و گاهی زمان نیز - خود بر سبک های کوچکتری دلالت دارندکه باید معرفی بشوند. در سبک عراقی،عده ای از شعرای صاحب سبک ، دگرگونی و مبدعی در سرزمین اران سبک شعری خاصی را پدید آوردندکه به نام سرزمین شان سبک آذربایجانی نامیده شد ولی معمولا در تحقیقات ادبی این سبک را جزو سبک عراقی به شمارمی آورن. پدید آورنده اصلی این سبک ابوالعلا،گنجوی بودکه ویژگی های شعری اش در همان اندک مایه آثارش هویدا است و بعد از وی دو شاگردش خاقانی و فلکی و همچنیئ شاگرد خاقانی یعنی مجیرالدین بیلقانی در حوزه شروان و نظامی گنجوی در حوزه گنجه، رونق و اعتباری خاص به سبک ابوالعلاد دارد. بعلاوه بر این شعرا، می توان به قوامی گنجوی ، محزالاین شروانی ، سید ذوالفقار شروانی نیزاشاره کردکه در این سبک شعری آثاری آفریده اند. ظامی مکتب ناصی در داستان سرایی ایجادکردکه در قرون بعد از وی نیز مورد تقلید شعرای ایران ، پارسی گویان هندوستان و ترکی سرایان آسیای صغیر و عثمانی و آذربا یجانی ترارگرفت . اسامی سبک وی ، ساختن ترکیب های جدید زبانی ، توصیف و تصویرگری دقیق از طبیعت ، روز و شب ، آتش، چهره و اندام انسانها است خاقانی نیز در زمینه قصیده و غزل نوآوری های بسیار جالب توجهی انجام داده است که اهم آنها عبارتند از : ا یجاد ترکیب های جدید ، پای بندی به تصویر گرا یی ، و صنعت ها ی ادبی چند پهلو مثل، ا ی هام ،کنا یه ، استعاره استخدام . وی در قافیه و رد یف هم نوآوری ها یی انجام داده که التزام به رد یف به ویژه رد یف های گستردد و وسیع فعلی و جمله است . موضوعات شعری این شعرا ، بیشتر به مدح ، توصیف ، داستان سرا یی، موضوعات دینی و هجو و ذم اختصاص یافت.