تاثیر پوترسین و تیدیازورون بر اندام زایی درون شیشه ای گیاه مریم گلی (Salvia officinalis L.)

مریم گلی (Salvia officinalis L.) یکی از با ارزش ترین گیاهان تیره نعناع است و بومی ایران، مدیترانه، جنوب شرق آفریقا، آسیای مرکزی و جنوب آمریکا گسترش است. با توجه به قوه نامیه پایین بذر و پرهزینه و وقت‏گیر بودن تکثیر رویشی آن از یکسو و از سوی دیگر حفظ ذخایر ژرم پلاسم این گیاه دارویی در معرض انقراض، تکثیر انبوه آن توسط تکنیک های کشت بافت امری ضروریست. در این مطالعه اندام زایی غیرمستقیم مریم گلی مورد بررسی قرار گرفت. ریزنمونه های برگ (5/0 در 5/0 سانتی متر) و میان گره (1 سانتی متر)، از گیاهچه های 45 روزه رشد کرده در شرایط درون شیشه ای، در محیط کشت موراشیگ و اسکوگ (MS) حاوی 12 ترکیب مختلف از 2،4-D یا NAA به همراه BAP قرار گرفتند. بهترین کالوس زایی از ریزنمونه های میان گره در محیط کشت MS حاوی 1 میلی گرم در لیتر NAA و 5/0 میلی گرم در لیتر BAP به دست آمد. بهترین شاخه زایی (66/5 عدد) از کالوس های به دست آمده از ریزنمونه های میان گره در محیط کشت MS حاوی 50 میلی گرم در لیتر پوترسین و 5/0 میلی گرم در لیتر تیدیازورون به دست آمد. بهترین رشد طولی شاخه و ریشه زایی در محیط کشت MS حاوی 1 میلی گرم در لیتر IBA ایجاد شد و گیاهان حاصل در گلخانه سازگار شدند. این روش می تواند به منظور باززایی گیاهان پس از انتقال ژن و بدون تغییر شیمری، مورداستفاده قرار گیرد.