رابطه بین شوخ طبعی و بهزیستی ذهنی با توجه به نقش میانجی گری تاب آوری در مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی

اعضای خانواده از اجزای اساسی سیستم مراقبتی بیماران آسیب دیده نخاعی هستند. مراقبت از چنین بیمارانی یک مسئولیت تنش زا است. هدف این پژوهش، بررسی رابطه بین شوخ طبعی و بهزیستی ذهنی با توجه به نقش میانجی گری تاب آوری در مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی بود.
ابزار و در این پژوهش توصیفی-همبستگی، 219 نفر از مراقبان بیماران آسیب دیده نخاعی مراجعه کننده به موسسه علمی- ورزشی برنا در شهر اصفهان در سال 1395 به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس بهزیستی ذهنی، مقیاس تاب آوری و پرسش نامه شوخ طبعی جمع آوری شد. تحلیل داده های مطالعه، با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری و آزمون بوت استرپ در محیط نرم افزار Amos 18 انجام شد.
همبستگی بین متغیرهای شوخ طبعی و تاب آوری با بهزیستی ذهنی معنی دار بود (001/0>p). شاخص های برازش حاکی از برازش مناسب داده ها با الگوی پیشنهادی بود (05/0>p). همچنین رابطه غیر مستقیم بین شوخ طبعی و بهزیستی ذهنی از طریق تاب آوری معنی دار بود (22/0=β؛ 006/0p<).
تاب آوری روانی در رابطه بین شوخ طبعی با بهزیستی ذهنی به عنوان میانجی گر نقش مهمی در بهبود وضعیت روحی و روانی مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی دارد.