ارزیابی زیست محیطی و توسعه ی پایدار چهار روش روسازی در ایران به کمک چهار روش تحلیل چندمعیاره

محیط زیست شهری یکی از پایه های زندگی انسان در شهرها است و توسعه ی شهرها همراه با نادیده گرفتن محیط زیست شهری، سبب گسترش مخاطرات زیستی شده است. توسعه و پیشرفت پایدار راه حل جامع برای حفظ منابع زیستی شهرها می باشد. روسازی یکی از موارد اساسی در شهرسازی به شمار می رود که اگر در راستای پیشرفت پایدار انجام نپذیرد سبب بروز مشکلات زیست محیطی خواهد شد. این پژوهش تلاش می کند تا روش های مختلف روسازی را با استفاده از برخی شیوه های تحلیل چند معیاره مورد ارزیابی توسعه ی پایدار و زیست محیطی قرار دهد. از جمله مواردی که جهت ارزیابی در ساخت وساز رویه ها در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است، کاهش آلودگی هوا در طول تولید و بهره برداری از رویه، کاهش اتلاف منابع آبی و مدیریت آن، کاهش اتلاف منابع انرژی و بازیابی پسماندها در رویه ها می باشد. نتایج پژوهش بر روی انتخاب روش مطلوب روسازی از میان روش های متداول روسازی در عرصه ی جهانی (آسفالت قیری، آسفالت متخلخل، بتن غلتکی، بتن اسفنجی) متمرکز شده است. شیوه های به کار رفته جهت تحلیل چند معیاره، جمع وزنی ساده، برنامه ریزی سازشی، تاپسیس و عملگر میانگین وزنی مرتب می باشد. نتایج پژوهش بیانگر این است که از نظر پیشرفت پایدار و محیط زیست شهری، بتن اسفنجی، راهی سبز و مناسب ترین روش از میان روش های مطرح شده است.