اثربخشی درمان مبتنی بر ابرازگری هیجانی بر احساس گرفتاری مادران کودکان بیش فعال

بزرگ کردن کودک دارای نیازهای ویژه (مانند کودک دارای بیش فعالی-نقص توجه)، شرایط خاصی را برای والدین فراهم می کند که این شرایط همراه با تجربه اضطراب و افسردگی است و چون هیچ راهی برای رهایی و خلاص شدن از این شرایط وجود ندارد، فرد احساس گرفتاری می کند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر ابرازگری هیجانی بر احساس گرفتاری مادران کودکان بیش فعال در شهر اصفهان انجام شد.
طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش حاضر تمامی مادران با فرزند مبتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه در شهر اصفهان بود. نمونه گیری در این مطالعه به صورت خوشه ایتصادفی چندمرحله ای بود و تعداد 30 کودک از طریق مقیاس سنجش بیش فعالی کانرز انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش، مقیاس احساس گرفتاری (گیلبرت و آلان، 1998) بود. گروه آزمایش به مدت 2 ماه در 9 جلسهٔ 1 ساعتهٔ درمانی ابرازگری هیجانی شرکت کردند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد.
نتایج نشان داد که آموزش ابراز گری هیجانی بر احساس گرفتاری بیرونی (0٫001p≤) و گرفتاری درونی (0٫001p≤) تاثیر معناداری دارد.
باتوجه به یافته های پژوهش مبنی بر اثربخشی آموزش ابرازگری هیجان، می توان از این روش برای کاهش مشکلات روان شناختی این گروه از مادران بهره برد.