اثربخشی معنادرمانی گروهی بر امید به زندگی و بهزیستی روانی و اجتماعی سالمندان زن ساکن آسایشگاه های شهر دبی

اهداف هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر امید به زندگی و بهزیستی روانی و اجتماعی سالمندان زن ساکن خانه سالمندان شهر دبی بود.
مواد و روش ها این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه شاهد بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه سالمندان زن بیشتر از 65 سال ساکن آسایشگاه های شهر دبی بود. تعداد 80 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و شاهد جای گرفتند. گروه آزمایش، معنادرمانی را به صورت گروهی در هشت جلسه و هر جلسه به مدت یک ساعت ونیم دریافت کرد و گروه شاهد در فهرست انتظار قرار گرفت. شرکت کنندگان در این پژوهش، پرسش نامه امید اشنایدر، پرسش نامه بهزیستی روان شناختی ریف و پرسش نامه بهزیستی اجتماعی را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شدند.
یافته ها میانگین و انحراف استاندارد سن شرکت کنندگان در گروه آزمایش و شاهد به ترتیب 12/10±65/10 و 67/12±11/80 بود. همچنین، میانگین و انحراف استاندارد نمرات کل متغیرهای بهزیستی روانی (445/31±35/90)، امید به زندگی (37/01±2/13) و بهزیستی اجتماعی (27/99±3/06) گروه آزمایش، در پس آزمون محاسبه شد. نتایج نشان دادند که معنادرمانی گروهی توانسته است باعث افزایش بهزیستی روانی، بهبود مولفه های امید به زندگی شامل تفکر رهیاب و تفکر پایورانه و همچنین بهبود مولفه های بهزیستی اجتماعی شامل انسجام اجتماعی، مشارکت اجتماعی، شکوفایی اجتماعی، پیوستگی اجتماعی و پذیرش اجتماعی در زنان سالمند ساکن آسایشگاه های شهر دبی شود (0/001>P).
نتیجه گیری متخصصان سلامت روان می توانند از معنادرمانی گروهی به مثابه راهکاری موثر برای بهبود امید به زندگی و بهزیستی روانی اجتماعی زنان سالمند ساکن خانه های سالمندان استفاده کنند. همچنین پیشنهاد می شود تحقیقات آینده، اثربخشی معنادرمانی گروهی دیگر سازه های روان شناسی مثبت گرا بر سالمندان زن و مرد ساکن خانه های سالمندان را بررسی کنند.