بررسی بینامتنی حکایات مشترک تذکره الاولیا و منطق الطیر عطار نیشابوری

عطار نیشابوری، شاعر و مولفی است که با قرارگرفتن در دوره ای بین عصر سنایی و روزگار مولوی، حلقه اتصال آغاز و اوج مسیر عارفانه شعر فارسی شده است. در آثار عطار باتوجه به آشنایی او به داستان پردازی و استفاده از حکایات گوناگون، مشابهت های مضمونی با یکدیگر دیده می شود. در این پژوهش حکایات مشترک تذکره الاولیا و مثنوی منطق الطیر بررسی و برای دریافت نحوه ارتباط و مناسبات آنها با یکدیگر، از مباحث بینامتنی و به ویژه نظریه ژرار ژنت استفاده می شود. در این نظریه روابط بین متون بررسی شده است؛ چنان که براساس دسته بندی های ارائه شده در آن، می توان روابط میان بین را بررسی و تحلیل کرد. نکته مهم آن است که باتوجه به ویژگی های منحصربه فرد متون ادبی زبان فارسی، می توان از دسته بندی های پیشین فراتر رفت و برای گسترش آنها اقدام کرد. این گونه بررسی ها ارتباط بین آثار عطار و روش او را در نحوه به کارگیری حکایات در دو کتاب مذکور روشن می کند. همچنین آثار عطار با قرارگرفتن در جایگاه نمونه های ادبی سبب ایجاد دسته بندی های تازه در حوزه بینامتنیت می شوند.