توانایی H2O2 در القای تمایز سلول های بنیادی مزانشیمال انسانی به کندروسیت

بیماری های غضروفی در پی آسیب استرس اکسیداتیو به کندروسیت های بالغ تشدید می شوند. در عین حال سلولهای بنیادی مزانشیمال (MSCs) می توانند در حضور شرایط اکسیداتیو با تمایز به کندروسیت ها منبعی برای جبران این آسیبها باشند. این مطالعه با بررسی اثر H2O2 بر تمایز MSCs به کندروسیت به نقش دوگانه استرس اکسیداتیو در آسیب شناسی بیماری ها می پردازد.
سلولهای بنیادی مزانشیمال انسانی از چربی شکمی سه اهدا کننده مختلف جداسازی و با پراکسید هیدروژن 50 میکرومولار درمان شدند تا به کندروسیت تمایز یابند. میزان بقاء سلولی توسط تترازولیوم، مقدار گونه های فعال اکسیژن (ROS) بروش فلوسیتومتری و وجود گلیکوزآمینوگلیکان ها با رنگ سافرانین مشخص شد.
درصد سلولهای حاوی ROS در گروه های تیمار شده با پراکسید هیدروژن (1±2/29 %) به طور معنی داری بالاتر از درصد سلولهای متناظر گروه کنترل )4/1±7/7 % ( بود. افزایش میزان گلیکوزآمینوگلیکانها به ترتیب در روزهای نهم (کنترل: 09/0± 104×91/0 در مقابل درمان: 1/0± 104×57/1) و بیست و یکم (کنترل: 07/0± 104×96/0 در مقابل درمان: 2/0± 104×87/2) در مواجهه با H2O2 مشاهده گردید. همچنین میزان گلیکوزآمینوگلیکان سلولی در هر یک از گروه های کنترل و درمان شده در روز 21 بطور معنی داری بیشتر از مقدار متناظر آن در روز نهم بود (05/0p <).
پراکسید هیدروژن منجر به افزایش تمایز سلولهای بنیادی مزانشیمال بافت چربی به کندروسیت ها گردید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که استرس اکسیداتیو به موازات دیگر اثرات شناخته شده خود در تمایز سلولهای بنیادی اثر القایی مثبتی دارد.