ارزیابی ژنوتیپ های مختلف چغندرقند در شرایط آلودگی طبیعی به بیماری رایزومانیا در منطقه میاندوآب

به منظور ارزیابی خصوصیات کمی و کیفی ژنوتیپ های مختلف چغندرقند در شرایط آلوده به بیماری رایزومانیا منطقه میاندوآب، تعداد، 16 ژنوتیپ چغندرقند در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در شش تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی میاندوآب در سال زراعی 95-1394 مورد آزمایش قرار گرفت، ژنوتیپ در معرض آلودگی طبیعی منطقه قرار داده شدند. در این تحقیق درصد آلودگی، شدت آلودگی، عملکرد ریشه، درصد قند ناخالص، سدیم، پتاسیم و ازت مضره ریشه، درصد قند خالص، عملکرد قند ناخالص، آلکالیته، درصد استحصال، عملکرد خالص و قند ملاس اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بین ژنوتیپ ها ازلحاظ کلیه صفات به غیر از درصد قند ناخالص، آلکالیته و درصد قند ملاس اختلاف معنی داری وجود داشت. در بین ژنوتیپ های مورد مطالعه دو ژنوتیپ شماره 33538 و 33540 به ترتیب با متوسط 26/39 و 16/39 درصد بالاترین درصد آلودگی را به خود اختصاص دادند و به عنوان ژنوتیپ های حساس شناسایی شدند. کمترین مقدار آلودگی ریشه نیز به ژنوتیپ F-20680 اختصاص داشت. در این مطالعه بین ژنوتیپ شاهد مقاوم F – 20680 و ژنوتیپ های 33533 و 33551 از لحاظ درصد آلودگی، عملکرد ریشه، عملکرد قند ناخالص و عملکرد قند خالص اختلاف معنی دار دیده نشد، این دو ژنوتیپ برای دیگر برنامه های اصلاحی جهت مقاومت به بیماری قابل توصیه هستند. بر اساس نتایج جدول همبستگی عملکرد قند خالص با صفات عملکرد ریشه، درصد قند خالص و عملکرد قند ناخالص همبستگی مثبت و معنی دار و با صفات سدیم ریشه و ازت مضره همبستگی منفی و معنی داری نشان داد.