مقایسه پاسخ های حاد و مزمن فشار خون، PWV و ABI به دو پروتکل متفاوت تمرین تناوبی

مقدمه تحقیق حاضر به مقایسه پاسخ های حاد و مزمن فشار خون، سختی سرخرگی و بیماری عروق محیطی به 11 هفته تمرین تناوبی با دو شیوه متفاوت پرداخت.
روش کار تعداد 31 نفر مبتلا به فشار خون بالا به شکل تصادفی به سه گروه کنترل (10n=)، SDHIIT (11n=) و LDHIIT (10n=) تقسیم شدند. تمرین گروه SDHIIT شامل 27 تناوب 30 ثانیه ای با شدت 100-80 درصد VO2peak و فواصل بازیابی 30 ثانیه ای با شدت 20-10 درصد VO2peak بود. گروه LDHIIT، 4 تناوب 4 دقیقه ای با شدت 90-75 درصد VO2peak و 4 تناوب 4 دقیقه ای بازیابی با شدت 30-15 درصد VO2peak را انجام دادند. پاسخ های فشار خون، PWV و ABI قبل وبعد از یک جلسه تمرین درابتدا و بعداز 11 هفته تمرین اندازه گیری شد.
نتایج بعد از یک جلسه فعالیت ورزشی، تفاوت معنی داری در PWV دو گروه دیده نشد (05/0p≥)، در حالی که فشارخون سیستول، دیاستول و ABI در دو گروه به طور معنی داری کاهش یافت (05/0p≤). پاسخ حاد این متغیرها بعد از 11 جلسه تمرین، کاهش معناداری در گروه LDHIIT در فشار خون سیستول (03/0p=) و متغیر ABI (01/0p<) در گروه SDHIIT نشان داد. PWV وفشار خون تغییر معناداری نداشتند. اثر مزمن دومدل تمرین نشان داد همه ی متغیرها غیراز ABI در گروه LDHIIT تغییر معناداری داشتند.
نتیجه گیری هر دو مدل تمرین در شکل حاد خود فشار خون و عوامل همودینامیک را بهبود بخشیدند. با این حال در طولانی مدت، SDHIIT در مقایسه با LDHIIT اثرگذاری نسبتا بیشتری بر فشار خون و دیگر متغیرهای وابسته به آن نشان داد.