اثر ممانتین بر یادگیری و حافظه فضایی در مدل تخریب الکتریکی هسته قاعده ای مگنوسلولاریس موش صحرایی: مدل حیوانی بیماری آلزایمر

ممانتین آنتاگونیست غیررقابتی گیرنده NMDA (N-methyl-D-aspartate) است که برای درمان بیماران مبتلا به آلزایمر استفاده می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر ممانتین بر یادگیری و حافظه فضایی در مدل تخریب الکتریکی هسته قاعده ای مگنوسلولاریس (NBM) موش صحرایی به عنوان یک مدل حیوانی بیماری آلزایمر انجام شد.
این مطالعه تجربی روی 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در 8 گروه شامل کنترل، تخریب (تخریب دو طرفه NBM با القای جریان الکتریکی 5/0 میلی آمپر به مدت 3 ثانیه)، شاهد تخریب (ورود الکترود به NBM بدون القاء جریان الکتریکی)، گروه حلال (تخریب توام با دریافت سالین 0.2 ml) و گروه های تخریب توام با دریافت ممانتین با مقادیر 1، 3، 5 و 7 میلی گرم بر کیلوگرم انجام شد. یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. 25 روز بعد از آموزش، آزمون فراخوانی حافظه برای ارزیابی حافظه بلندمدت انجام گردید.
تخریب دوطرفه NBM منجر به کاهش یادگیری فضایی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد تخریب گردید (P<0.05). در گروه حلال در مقایسه با گروه تخریب هیچ تغییری در یادگیری فضایی مشاهده نشد. درمان با ممانتین در گروه های تخریب توام با دریافت ممانتین به میزان 3 ، 5 و 7 میلی گرم بر کیلوگرم سبب افزایش معنی دار در یادگیری فضایی گردید (P<0.05). بین نتایج مربوط به روز پنجم آموزش و آزمون فراخوانی حافظه روز سی ام تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد.
درمان با ممانتین به صورت وابسته به دوز موجب بهبود نقص یادگیری فضایی در مدل بیماری آلزایمر با تخریب الکتریکی هسته قاعده ای مگنوسلولاریس می گردد.