پاسخ آیریزین، انسولین و نسبت توده احشایی به عضلات بدن زنان چاق غیر فعال به هشت هفته تمرینات استقامتی و ترکیبی

امروزه در بسیاری از کشورها شیوع چاقی و دیابت نوع 2 به شدت افزایش یافته است و شیوع چاقی در بین زنان بیشتر از مردان می باشد. در همین راستا، اخیرا فرآورده ای جدید از سوی عضلات و بافت چربی به نام آیریزین توجه محققان را به خود جلب کرده است. لذا در این مطالعه سعی شده، به ارتباط آیریزین و چاقی درنتیجه فعالیت بدنی پرداخته شود.
این مطالعه نیمه تجربی از 21 زن چاق (میانگین سنی 3 ±37 سال، میانگین قدی 03/0 ± 55/1 متر و میانگین شاخص توده بدنی 5 ± 34) تشکیل شد که به طور تصادفی در گروه های تمرینی (10 نفر استقامتی و 11 نفر ترکیبی) به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته، به مدت 40 الی 45 دقیقه به فعالیت پرداختند. آیریزین، گلوکز ناشتا، انسولین، مقاومت انسولینی و نسبت توده احشایی به عضلات بدن در آزمودنی ها موردبررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش آماری آنوای دوراهه ارزیابی شدند.
پس از 8 هفته تمرین، اختلاف معنی داری در گلوکز ناشتا، انسولین، HOMA-IR و آیریزین در بین گروه ها مشاهده نشد (05/0< P) اما آیریزین در هر دو گروه تمرینی کاهش معناداری داشت (05/0> P).
در پایان دوره هشت هفته ای در هر دو گروه آیریزین کاهش معناداری داشت که می تواند تاییدکننده فرضیه ی نقش حمایتی و جبرانی آیریزین در افراد چاق به منظور پیشگیری از عوارض جانبی چاقی باشد.