پیش بینی کننده های رفتار خودمراقبتی در بیماران دیابتی نوع دو شهر بیرجند و شهر یزد

دیابت نوع دو از جمله بیماری های غیر واگیردار می باشد. در طی سه دهه ی گذشته، تعداد افرادی که به دیابت نوع دو در جهان مبتلا شده اند به بیش از دو برابر رسیده است. در این بیماری بیش از 95 درصد درمان به وسیله ی بیمار انجام می شود و از راه های مهم کنترل بیماری دیابت نوع دو، انجام رفتارهای خودمراقبتی توسط بیمار می باشد. مطالعات مختلف نشان داده اند عوامل زیادی بر انجام رفتار خودمراقبتی در بیماران تاثیر دارد، این مطالعه با هدف تعیین پیش بینی کننده های رفتار خودمراقبتی در بیماران دیابتی نوع دو شهر بیرجند و یزد انجام شد.
این مطالعه از نوع توصیفی و تحلیلی می باشد که به صورت مقطعی بر روی 100 بیمار در شهر بیرجند و 100 بیمار در شهر یزد انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای که در 4 قسمت طراحی شده بود (آگاهی، خودکارآمدی، سوالات مرتبط با رفتار خودمراقبتی و سوالات مرتبط با حمایت اجتماعی) جمع آوری شده و پس از ورود داده ها در نرم افزار SPSS16، برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی و تحلیلی رگرسیون با در نظر گرفتن آزمون ها در سطح خطای 5% استفاده شد.
مقایسه ی شاخص میانگین آگاهی، خودکارآمدی، خودمراقبتی و حمایت اجتماعی درک شده در دو شهر بیرجند و یزد نشان دادکه بین متغیرها در دو شهر تفاوت زیادی وجود ندارد. اثر حمایت اجتماعی با مجموع اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر رفتار خودمراقبتی در شهر بیرجند تاثیر بیشتری داشت.
با توجه به این که هدف برنامه های آموزشی به بیماران دیابتی نوع دو ارتقاء فعالیت های خودمراقبتی می باشد، می توان با افزایش خودکارآمدی، حمایت اجتماعی درک شده و آگاهی افراد به این هدف دست یافت.