بررسی ظرفیت بافری چند ترکیب بافری رایج در تغذیه نشخوارکنندگان با استفاده از روش عیارسنجی اسید و تاثیر آن ها بر فراسنجه های تولید گاز

هدف آزمایش بررسی ظرفیت بافری شماری از بافرها یا قلیایی کننده ها و تاثیر آن ها بر هضم و تخمیر جیره های پر کنسانتره بود. از غلظت های 0، 5/0، 1، 5/1 و 2 گرم در 100 میلی لیتر انواع بافرها و قلیایی کننده ها شامل: بی کربنات سدیم، سدیمسسکویی کربنات، اکسید منیزیم، کربنات منیزیم، بنتونیت سدیم، زئولیت و بافر ترکیبی (75/0 درصد سدیم سسکویی کربنات+ 75/0درصد بی کربنات سدیم) استفاده شد. pH اولیه محلول بافری، مقدار اسید هیدروکلریک مصرف شده برای تغییر ناگهانی pH به 2/5 یا زیر آن و pH نهایی ثبت شد. کمترین هیدروکلریدریک اسید مصرف شده برای کاهش ناگهانی pH به ترتیب مربوط به محلول بافری حاوی بنتونیت سدیم، اکسید منیزیم، کربنات منیزیم و شاهد بود و بیشترین آن برای سطح 5/1 و 2 درصد سدیم سسکویی کربنات، بافر ترکیبی و سطح 5/1 و 2 درصد بی کربنات سدیم بود. بافر زئولیت نیز مقاومت مناسبی در برابر تغییر pH نشان داد و تفاوت معنی داری با بافر ترکیبی و یا بافر بی کربنات سدیم نداشت. تیمارهای مورد استفاده در آزمایش تولید گاز شامل: جیره شاهد یا پایه بدون افزودن بافر و مقادیر 5/0 تا 2 درصد بی کربنات سدیم، 5/0 تا 2 درصد سدیم سسکویی کربنات، 5/0 درصد بنتونیت سدیم، 2 درصد کربنات منیزیم، 5/1، 2 و 5/2 درصد زئولیت و بافر ترکیبی بود که به جیره پایه افزوده شدند. بیشترین گاز تولیدشده مربوط به بافرهای سدیم سسکویی کربنات، بی کربنات سدیم، بافر ترکیبی و زئولیت بود. بنابراین، از نظر ظرفیت بافری و حجم گاز تولیدشده، سدیم سسکویی کربنات بهترین جایگاه و پس از آن بافر ترکیبی، بی کربنات سدیم و زئولیت نیز بافرهای مناسبی برای استفاده در جیره های حاوی مواد متراکم زیاد در تغذیه نشخوارکنندگان ارزیابی شدند.